کودک شما ابتدا به تنهایی می‌نشیند سپس چهار دست و پا رفته بعد از آن سعی می‌کند که کمک گرفتن لبه مبل یا میز و... بایستد و به تنهایی اولین قدم‌های خودش را بردارد.

تمامی این مراحل ممکن است در کودکان مختلف باهم متفاوت باشد. در حالت کلی و نرمال کودک شما باید بتواند در 12 ماهگی توسط کمک والدین راه برود و در 15 ماهگی به صورت مستقل راه برود. در حالت طبیعی در 18 ماهگی کودک باید بتواند راه برود، بایستد و یا اینکه چیزی را از روی زمین بردارد و به کمک نرده‌ها از پله بالا برود. اگر کودک شما تا سن 18 ماهگی موفق به راه رفتن نشد جای نگرانی برای والدین وجود دارد ولی قبل از این سن جای هیچ‌گونه نگرانی نیست.

دلایلی که باعث دیر راه افتادن کودک می‌شوند:

1. تاخیر در روند تکاملی: 

برخی از کودکان تاخیر در سیستم عصبی حرکتی دارند. همچنین اختلال در یادگیری به دلیل وجود تاخیر در بقیه روند تکامل در آنها مشاهده می‌شود. به عنوان مثال در تمام مراحل زندگی تاخیر در آنها مشاهده می‌شود مثل تاخیر در نگه داشتن گردن، تاخیر در توانایی نشستن، دیر چهار دست و پا رفتن و... در این دسته از کودکان که در تمام مراحل تکاملی تاخیر داشتند، تاخیر در راه رفتن نیز انتظار می‌رود و جای تعجب ندارد. و می‌توان با کمی کمک و یا کاردرمانی به بهبود این روند کمک کرد.

2. ژنتیک:

یکی دیگر از عواملی که باعث دیر راه افتادن فرزند شما می‌شود زمینه ژنتیکی او است. اگر یکی از والدین در زمان کودکی خود دیر به راه افتاده باشند ممکن است که فرزند آنها نیز در راه رفتن تاخیر داشته باشد.

3. بیماری خاص:

بیماری‌های نادری مثل فلج اطفال یا سندرم‌هایی مثل سندرم دان، سندرم ویلیام، سندرم پرادر و یا سندرم دیستروفی عضلانی که در آن عضلات به طور مادرزادی تحلیل می‌روند، نیز می‌توانند زمینه‌ای برای تاخیر در راه رفتن کودک باشند.

4. مشکلات عضلانی و استخوانی:

گاهی اوقات وجود برخی مشکلات عضلانی و یا مشکلات مربوط به استخوان‌بندی و همچنین ضعیف بودن عضلات باعث می‌شوند که کودک در راه رفتن دچار تاخیر شود. همچنین بیماری راشیتیسم که به دلیل کمبود ویتامین D (در اثر سوء تغذیه یا در تماس نبودن با نور خورشید) به وجود میآید نیز می‌تواند باعث تاخیر در راه افتادن کودک شود. تحلیل عضلانی وضعیتی است که بیشتر جنبه ژنتیکی دارد و یک بیماری پیشرونده است. معمولا نوزادان پسر را درگیر می‌کند و علائم آن بین 4 تا 6 سالگی کاملا بروز می‌کنند.

5. عوامل محیطی:

عوامل محیطی نیز در این روند بسیار تاثیرگذارند. به عنوان مثال اگر کودکی از لحاظ عاطفی مشکل داشته باشد و برای بلند شدن و یا راه رفتن به او کمک نشده باشد می‌تواند دچار تاخیر در راه رفتن شود. همچنین برخی از مادران که افسردگی دارند، کودک را تنها در آغوش می‌گیرند و به او غذا می‌دهند و در هیچ زمینه دیگری به کودک کمک نمی‌کنند. همچنین ضربه به سر، انواع عفونت‌ها، سوء‌تغذیه، مسمومیت، بیماری ریکت و... نیز باعث کاهش رشد مغز می‌شوند و این روند روی رشد حرکتی کودک نیز اثر می‌گذارد.

6. بستری بودن:

اگر کودک قبل از سن راه رفتن به هر دلیلی برای مدتی طولانی بستری باشد و اجازه فعالیت به او داده نشده باشد نیز جرء این دسته از کودکان قرار می‌گیرد.

7. مشکلات لگنی:

کودک در بدو تولد از نظر اختلالات مفصل لگن معاینه می‌شود اما در برخی مواقع ممکن است این اختلالات مادرزادی بعد از مدتی شکل بگیرد و همین مسئله باعث تاخیر در راه افتادن کودک و یا بد راه رفتن او شود.

8. چاقی:

باید بدانید که قدرت عضلات یک کودک به نسبت سنش در حدی نیست که بتواند اضافه وزن او را تحمل کند. گاهی برخی از مادران فکر می‌کنند که هرچقدر کودک آنها چاق‌تر باشد نشان‌دهنده سلامتی اوست اما برعکسف اضافه وزن کودک باعث می‌شود که او در سنی که باید راه برود نتواند مزن خودش را تحمل کند و زمین خوردن‌های مداوم او را بی‌خیال راه رفتن می‌کند.

9. مشکلات بدو تولد:

نارس بودن کودک و یا زردی مادرزادی در هنگام تولد از عوامل دیگری هستند که ممکن است باعث شوند کودک دیرتر از حد معمول راه بیوفتد. 

10. تاخیر در مهارت‌های حرکتی:

در این مورد کودک در سایر مهارت‌های خود رشد خوبی دارد اما مهارت‌های حرکتی او با تاخیر مواجه می‌شود. این تاخیر معمولا ریشه خانوادگی و ژنتیکی دارد و بعه آن هیپوتونی خفیف گفته می‌شود. گاهی اوقات تمام توانایی‌های یادگیری کودک با تأخیر رشد می‌کنند و بهبود می‌یابند حتی مهارت‌های زبانی و ارتباطی‌اش که به آن هیپوتونی شدید گفته می‌شود.

11. فلج مغزی:

از هر 400 کودک خردسال در دنیا 1 نفر به فلج مغزی دچار است. تأخیر طولانی مدت در راه افتادن کودک یکی از علائم نخستین این وضعیت است.