این اختلال باعث افت عملکرد فرد در همه­ی حوزه­های کاری مانند بازی و عملکرد­های تحصیلی، می­گردد که این امر خود باعث افت عملکرد­های اجتماعی در آینده می­شود. به همین دلیل درمانگران روز به روز به­دنبال روش­های جدیدتر با تاثیرات بهتر برای درمان این اختلال هستند. یکی از این روش­ها، استفاده از بازی است. بازی بهترین شیوه یادگیری کودکان است و محیطی است که در آن، مهارت­های اولیه­­­ی کار بزرگسالی و تعامل اجتماعی، رشد و توسعه می­یانبد. از این رو استفاده از بازی برای درمان افراد مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی می­تواند روشی بسیار موثر باشد.

تعریف بازی و بازی درمانی
بازی به آسانی تشخیص داده می­شود اما به­سختی قابل تعریف است. متخصصان زمینه بازی تعاریف مختلفی برای بازی ارائه داده­اند. بازی طبیعی­ترین شکل کودک برای برقراری ارتباط با دنیای پیرامون خود است. کودک از طریق بازی موقعیتی بدست می­آورد که از طریق آن اعتقادات، احساسات و مشکلات خود را پیدا کند و مهارت­های زندگی را بیاموزد و فرصتی برای رشد توانایی ها و نگرش­های فرد است. بازی تجربه­ی اصلی کودک برای ادراک جهان پیرامون است و جایگاه وی در جهان را مشخص می­کند. به تدریج که کودک رشد و نو می­یابد در ارتباط با خود و جهان مادی و اجتماع پیرامونش اقدام به معنا سازی می­کند و از طریق ابزار “بازی کردن” خود را کشف می­کند. مرکزیت تجربه در بازی باعث می­شود که کودک ضمن نشان دادن خلاقیت، مشکلات و واکنش های خود را نسبت به جهان پیرامون نشان دهد و این امکان را فراهم می­آورد که بازی به شکل پویایی از درمان تبدیل شود. بازی­درمانی تعاملی کمکی بین کودک و درمانگر، و روشی است که طی آن، ابزارهای طبیعی بیان حالت کودک، یعنی بازی، به­عنوان متد درمانی وی به­کار گرفته می­شوند. در طی روند درمان درمانگر به عنوان یک هم­بازی با ارائه و جهت­دهی بازی­های مورد نیاز کودک می­تواند مهارت های لازم را در کودک بوجود آورد و تقویت کند.
امروزه کاردرمانگران نه تنها بازی را ابزاری قوی برای ارزیابی و درمان می­دانند، بلکه آن را به عنوان یک حیطه ی کاری مهم در کنار کار و نقش­های اجتماعی و فعالیت­های روزمره زندگی در نظر می­گیرند و معتقدند این حیطه باید پرورش یافته و تمرین شود. کاردرمانگران از بازی برای درمان اختلالات جسمی، ذهنی و روانی کودکان استفاده می­کنند.
کودکان مبتلا به کم­توانی­های حسی، حرکتی و شناختی نیز بازی می­کنند و بازی آنها در صورت فراهم بودن فرصت­های مناسب، موازی با بازی­های کودکان فاقد این مشکلات است. کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشد نیز مانند سایر کودکان دارای کم­توانی فاقد یک سری مهارت­های لازم هستند و این فقدان در الگوی بازی کردن آنها نیز به چشم می­خورد. با توجه به اختلال اصلی این کودکان یعنی عدم توانایی در اجرای فعالیت­هایی که نیازمند هماهنگی حرکتی هستند، ناتوانی در بازی­هایی که نیاز به ارتباط با محیط دارند مشهود­تر است.

اختلال هماهنگی رشدی
مشخصه ی اختلال هماهنگی رشدی یا همان عملکرد ضعیف در فعالیت­های روزانه است که نیازمند هماهنگی هستند. تظاهر این اختلال ممکن است به صورت تاخیر در رسیدن به شاخص­های حرکتی رشد، همانند نشستن، خزیدن و راه رفتن باشد. تظاهر دیگر آن به صورت دست و پا چلفتگی در حرکات ظریف یا درشت است که موجب عملکرد ضعیف در ورزش و داشتن دست خط بد می­شود. میزان شیوع این اختلال در سنین مدرسه حدود ۵%، و نسبت ابتلای پسران به دختران ۲ تا ۴ برابر است. علت این اختلال، نامعلوم اما احتمالا چند عاملی است. عوامل خطر ساز عبارتند از نارس بودن هنگام تولد، هیپوکسی، سوءتغذیه دوران حاملگی و وزن کم هنگام تولد. این اختلال اغلب در کودکانی دیده می­شود که بیش فعالی و اختلال یادگیری دارند.
علائم این بیماری شامل مشکلات حرکتی از جمله تأخیر رشد حرکتی، اختلالات تعادل، اختلالات درکی حرکتی، نا­پختگی جسمانی، هماهنگی حرکتی ضعیف در اندام­های فوقانی و تحتانی و در بعضی مواقع بروز اختلالات شناختی خفیف است. همچنین، این کودکان در برخی از کارکردهای مغزی از قبیل سازماندهی، تصمیم­گیری، برنامه­ریزی، تجسم ذهنی، تفکر انتزاعی، انجام حرکات هدفمند، تنظیم سرعت حرکت و انجام تکالیف حرکتی جدید، نیز می­توانند دچار مشکل شوند.
بازی درمانی درمانی چگونه میتواند به درمان این اختلال کمک کند؟
طی جلسات بازی کاردرمانگران بعد از ارزیابی کودک و تعیین نقاط قوت و ضعف وی، بازی­هایی را متناسب با نیازهای فرد طراحی و اجرا می­کنند و بدین ترتیب باعث پیشرفت و بهبود کودک در حیطه­های مورد نظر می­گردند. با توجه علائمی که پیش­تر نام برده شد، بازی­هایی به منظور افزایش هماهنگی حرکات مانند هماهنگی حرکات چشم با اندام­ها، فعالیت­های درگیرکننده­ی دو سمت بدن (Bilateral)، مانیپولاسیون، بهبود ادراک، افزایش آگاهی از بدن، افزایش مها­رت­های شناختی مثل درک مفهوم ترتیب و توالی و افزایش عملکرد حسی حرکتی، طراحی و اجرا می­کنند.
در جلسه بازی­درمانی علاوه بر رفع مشکلات حسی حرکتی، به مشکلات عاطفی و روانی که به تبع اختلالشان ایجاد می­شود، پرداخته می­شود. مشکلاتی مثل طرد شدن از جمع همسالان، فشارهایی که از طرف خانواده به صورت نا خودآگاه به فرد وارد می­شود، باعث ایجاد سرخوردگی و حس حقارت و نیز کاهش عزت نفس کودک می­گردد.