علت اینکه کودکان اوتیسم نمی توانند ارتباط چشمی برقرار کنند چیست برای اینکه آنها را بتوانیم به ارتباط چشمی تشویق کنیم چه کار کنیم ؟

چرا برقراری ارتباط چشمی اهمیت دارد

تماس چشمی می‌تواند تعامل کودکان را در جامعه افزایش دهد و اغلب از طریق ارتباط چشمی میتوانیم به خواسته هایمان با دیگر افراد برسیم عدم ارتباط چشمی می تواند نوعی بی انگیزگی در ارتباط بین افراد ایجاد کند 

ارتباط چشمی می‌تواند در کودکان اوتیسم استرس زا باشد و بسیاری از افراد بزرگسال معتقدند که در کودکی ارتباط های چشمی که با معلم و دیگران برقرار کردند به آنها دلهره داده است  خیلی از موارد عدم ارتباط چشمی می تواند به حواس پرتی و گنگی در این کودکان بینجامد و دیگران به این نتیجه می‌رسند که آنها تمرکز و توجه ندارند.

 آیا کودکان اوتیسم را باید مجبور به ارتباط چشمی کنیم؟

 اولین نکته این است که باید ببینیم آیا بازخورد اصرار به ارتباط چشمی در کودکان اوتیسم مثبت است و بازخورد خوبی دارد یا برعکس می‌تواند مکالمه را برای آنها سخت تر کند 

درصورتی که بازخورد خوبی از ایجاد ارتباط چشمی در کودکان اوتیسم پیدا کردیم می توانیم از راه های مختلف آنها را تشویق به این نوع ارتباط کنیم.

محققان بیمارستان عمومی ماساچوست علت خودداری افراد مبتلا به اوتیسم را از نگاه مستقیم به چشمان سایرین، دریافتند. این مطالعات نشان می‌دهد پرهیز از تماس چشمی برای اجتناب از تحریک مغز است

.در واقع نتایج تحقیقات نشان می‌دهد برخلاف آنچه تا کنون تصور می‌شد، علت پرهیز افراد مبتلا به اوتیسم از تماس‌های چشمی، عدم تمایل آن‌ها به ارتباط با سایرین نیست، بلکه این رفتار شیوه‌ای برای کاهش تحریک ناخوشایند ناشی از فعالیت بیش از اندازه بخش‌هایی از مغز است. 
با وجود این که اغلب اجتناب از تماس چشمی به عنوان نشانه‌ای از بی‌تفاوتی اجتماعی یا شخصی تعبیر می‌شود، ‌بسیاری از مبتلایان به اوتیسم می‌گویند که این نوع تماس‌های چشمی موجب ناراحتی یا استرس آن‌ها می‌شود. 
این تحقیقات آثار مشکل موردبحث را تا بخش‌هایی از مغز شناسایی کرده است که عامل جذابیت طبیعی چهره‌ افراد برای کودکان شده و امکان تشخیص احساسات را از طریق حالات چهره سایرین فراهم می‌کنند. این بخش از مغز تحت عنوان سیستم زیر غشایی شناخته شده و توسط تماس چشمی فعال می‌شود.
محققان برای کسب اطلاعات بیشتر، فعالیت مغز گروهی متشکل از افراد مبتلا به اوتیسم و افراد عادی را هنگام مشاهده عکس‌هایی از چهره چشمان سایرین، مورد بررسی قرار دادند. فعالیت مغزی هردو گروه در هنگام مشاهده تصویر چهره دیگران، کاملا مشابه بود. اما هنگامی که مبتلایان به اوتیسم تصویر چشم‌ها را می‌دیدند، سیستم زیرغشایی مغز آن‌ها به ویژه در زمانی که چهره‌هایی با حالات ترس، شادی و عصبانیت را می‌دیدند، بیش از حد فعال می‌شد. 
نتایج این تحقیقات راهگشای برقراری ارتباطات موثرتر با اشخاص مبتلا به اوتیسم است