هنگامی که شخصی در مورد رشد و تکامل کودکتان صحبت می کند، احتمالاً کلمه پاراشوت به گوش شما بخورد. همانطور که گفته شد، رفلکس پاراشوت مساله ای است که بهتر است در مورد آن بیشتر بدانید.


یادگیری در مورد رفلکس های کودک به شما کمک می کند تا نحوه رشد سیستم عصبی او را بهتر بفهمید.

رفلکس پاراشوت دقیقاً به چه معناست؟

وقتی کودک احساس می کند که در آستانه افتادن و سقوط کردن است، به طور رفلکسی بازوهایش را بلند و کشیده می کند تا از افتادن جلوگیری کند.
درست همانطور که وقتی شما پیش بینی سقوط و افتادن می کنید و دست های خود را بیرون آورده و صاف می کنید.
کودک شما رفلکس پاراشوت را قبل از اینکه اولین قدم هایش را بردارد یا حتی افتادن واقعی را تجربه کند و یاد بگیرد که چگونه آن را مهار کند، انجام خواهد داد.
نام پاراشوت یا چترنجات برای این رفلکس منطقی است: چتر نجات به ایمن‌تر شدن افتادن و سقوط کردن کمک می‌کند.
رفلکس ها یک واکنش عضلانی اتوماتیک در پاسخ به تحریکات هستند و رفلکس پاراشوت به کودک کمک می کند تا آسیب جدی نبیند.

در برخی مشکلات سیستم عصبی نظیر فلج مغزی و مشکلات تکاملی ،ممکن است رفلکس پاراشوت در کودک شکل نگرفته باشد در چنین شرایطی میتوانید جهت بررسی کامل این موضوع و ارزیابی حضوری با متخصصین کاردرمانی و تکامل کودکان در موسسه ایران تماس بگیرید

02188242410

تست کردن رفلکس پاراشوت در کودک :

معمولا رفلکس پاراشوت زمانی ایجاد می شود که کودک شما بین ۵ تا ۹ ماهگی قرار دارد.
ممکن است شما بخواهید از پزشک اطفال کودکتان بپرسید که چه زمانی شروع به جستجو و بررسی این رفلکس در کودکتان می کند و همچنین چگونه آن را تست می کند.
وقتی پزشک احساس کند که سن کودک شما برای تست کردن رفلکس پاراشوت مناسب شده است، ممکن است این رفلکس را در کودکتان تست کند.

یک روش برای تست کردن رفلکس پاراشوت به شرح زیر است:

• کودک خود را صاف نگه دارید
• بدن کودک را به سرعت اما به آرامی به سمت جلو و پایین بچرخانید، جوری که انگار کودک در حال افتادن است
• کودکتان بازوهای خود را به سمت جلو کشیده می کند، اغلب با انگشتان باز شده؛ به شکلی که می خواهد افتادن یا سقوطش را مهار کند یا جلوی آن را بگیرد

در حالی که برخی از رفلکس ها با بزرگ شدن کودک از بین می روند، این رفلکس در طول زندگی حفظ می شود - و دلیل خوبی هم دارد!(جلوگیری از افتادن)


سایر رفلکس های نوزادی:

شما بلافاصله متوجه رفلکس‌های بدوی نوزاد خود می‌شوید که به آنها رفلکس‌های نوزادی یا نوزاد تازه متولد شده نیز می‌گویند.
زمانی را به یاد آورید که انگشتان کوچک نوزادتان شست شما را میگرفت؟ جدای از اینکه لحظه ای فراموش نشدنی، دلگرم کننده و پیوند دهنده میان شما و نوزادتان بود، یک رفلکس را نیز نمایان میکرد.

رفلکس ها پاسخ های عضلانی خاصی هستند که توسط حرکات یا احساسات خاصی ایجاد می شوند. آنها از توانایی کودک شما برای زنده ماندن و رشد حمایت می کنند.
در حالی که رفلکس چتر نجات تا چند ماهگی کودک شما نمایان نمی شود، سایر رفلکس های کودک زودتر در جای خود ایجاد شده اند.

این رفلکس ها شامل موارد زیر هستند:

• رفلکس جست و جو کردن Rooting reflex:
رفلکس جست و جو کردن به کودک شما کمک می کند تا سینه یا شیشه شیر را برای تغذیه خودش پیدا کند. اگر گوشه دهان کودکتان را نوازش کنید، کودک دهانش را باز کرده، سر خود را می چرخاند و جهت نوازش را دنبال می کند.
این رفلکس معمولا تا ۴ ماهگی کودک شما ادامه دارد.

• رفلکس مکیدن Suck reflex:
سقف دهان کودکتان را لمس کنید و او شروع به مکیدن می کند. رفلکس مکیدن معمولا تا ۴ ماهگی کودک شما ادامه دارد.
در این زمان این کار به جای حالت رفلکسی، ارادی می شود.

• رفلکس گرفتن یا چنگ زدن Grasp reflex:
هنگامی که کف دست کودک خود را نوازش می کنید، انگشتانش را می بندد (دست شما را می گیرد). معمولا، رفلکس گرفتن یا چنگ زدن کودکتان تا ۵ تا ۶ ماهگی ادامه خواهد داشت.

• رفلکس استارتل Startle reflex:
این رفلکس اغلب به عنوان رفلکس مورو نیز شناخته می شود و عنوان رفلکس وحشت زدگی به خوبی برای آن نامگذاری شده است.
این رفلکس معمولا زمانی اتفاق می افتد که کودک شما از یک صدا یا حرکت غیرمنتظره غافلگیر می شود.
وقتی که کودک به این شکل ترسید، از او انتظار داشته باشید که:
• سرش را به سمت عقب بیندازد
• پاها و بازوهایش را به سمت بیرون کشیده کند
• گریه کند
• پاها و بازوهایش را به سمت داخل بدن بکشد

این رفلکس تا حدود ۲ ماهگی کودک ادامه دارد.

• رفلکس قدم زدن یا راه رفتن Stepping reflex:
اگر کودک کوچک خود را در حالت عمودی نگه دارید، به طوریکه پاهایش روی یک سطح محکم قرار گیرد، به نظر می رسد که او در حال برداشتن قدم هایی است - خیلی زودتر از سن راه رفتنش.
گاهی اوقات رفلکس قدم زدن به دلیل این گونه حرکات به عنوان رفلکس راه رفتن یا رقص نیز شناخته می شود.

این رفلکس معمولا تا ۲ ماهگی کودک شما ادامه دارد.

رفلکس های نوزاد و رشد سیستم عصبی:

وجود و قدرت رفلکس های نوزادی، می توانند نشانه مهمی از رشد و عملکرد سیستم عصبی کودک شما باشند.
با پزشک اطفال کودکتان در مورد رفلکس های کودک صحبت کنید.

بر طبق گزارش دایره المعارف رشد کودک و نوجوان، تست کردن رفلکس های بدوی نوزاد یک روش ساده اما پیش بینی کننده برای ارزیابی رشد، تکامل، عملکرد و یکپارچگی سیستم عصبی مرکزی نوزاد است.

اگر کودک شما این رفلکس ها را نشان نمی دهد یا برخی از آنها همانطور که انتظار می رود ناپدید نمی شوند، می تواند به این معنی باشد که کودک شما به معاینه و بررسی بیشتری نیاز دارد. (باز هم به یاد داشته باشید که رفلکس پاراشوت هرگز از بین نمی رود).

یک منبع مطالعاتی مورد اعتماد در سال ۲۰۰۹،
ارتباط بین رفلکس پاراشوت و راه افتادن در نوزادانی که تقریبا کامل متولد می شوند را نشان داد. نوزادانی که به رفلکس چتر نجات واکنش نشان می‌دهند، نسبتا زودتر از نوزادانی که رفلکس
چتر نجات را به همان میزان نشان نمی‌دهند، تمایل دارند که راه بروند (گام‌های متوالی بدون حمایت بردارند).


حرف آخر:

یادگیری و آگاهی یافتن در مورد رفلکس های کودک - مانند رفلکس پاراشوت - و صحبت در مورد آنها با پزشک اطفال کودکتان ممکن است به شما در درک رشد و تکامل سیستم عصبی کودک کمک کند.
همچنین رفلکس های کودک می توانند یک منبع سرگرمی و روشی فوق العاده برای تعامل شما با کودک باشند. ممکن است بخواهید:

• کف دست کودکتان را با انگشت کوچکتان نوازش کنید و احساس کنید که انگشتان کوچک او، انگشت شما را می گیرند - از انجام این کار، هر بار غرق لذت می شوید.
• فیلمی از رفلکس قدم زدن کودک خود بسازید و روی آن موسیقی تنظیم کنید. شما یک خاطره ماندگار از «رقصیدن» کودکتان خواهید داشت!

تا جایی که می توانید از مشاهده این رفلکس ها لذت ببرید. با گذشت زمان و افزایش سن کودک، او برخی از رفلکس هایش را ترک می کند و این نشان دهنده رشد و تکامل او می باشد - به این معنی که کودک کوچک شما یک قدم به تبدیل شدن به کودک نوپا نزدیک تر می شود.

 

ترجمه توسط تیم پژوهشی موسسه ایران