اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح کلی است که برای شناسایی انواع اختلالات عصبی رشدی و تکاملی به کار برده می شود. این گونه اختلالات با هم دسته بندی می شوند؛ زیرا اثرات مشابهی بر توانایی فرد

دارند، از جمله:
• مشکل در برقراری ارتباط و روابط اجتماعی
• مشکلات رفتاری
• مشکلات رشدی و تکاملی

بسیاری از افراد اوتیستیک در برقراری ارتباط و گفتار مشکلاتی دارند و یا در این زمینه ها تاخیر دارند.
برخی از این افراد ممکن است نیاز به حمایت کمی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به حمایت بیشتر و قابل توجهی نیاز داشته باشند.

برخی از افراد اوتیستیک ممکن است اصلا صحبت نکنند. در واقع، در حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد از کودکان ASD کلام کمی دارند (به این معنی که کمتر از ۳۰ کلمه بیان می کنند) و یا اصلا صحبت نمی کنند.
هنگامی که یک فرد اوتیستیک صحبت نمی کند، به عنوان اوتیسم بی کلام شناخته می شود.
همچنین ممکن است آن را به عنوان اوتیسم غیرکلامی نیز توصیف کنند. با این حال، اصطلاح غیرکلامی کاملاً دقیق نیست، زیرا به معنای "بدون کلمات" است.
حتی اگر یک فرد اوتیستیک صحبت نکند، ممکن است از کلمات به روش های دیگری (مانند نوشتن) استفاده کند. همچنین ممکن است او کلماتی را که به او گفته می شود یا می شنود را درک کند.
به خواندن این مطلب ادامه دهید تا در مورد اوتیسم بی کلام و راهکارهایی برای درمان و بهبود آن بیاموزید.

علائم اوتیسم بی کلام چیست؟

اولین علامت اوتیسم بی کلام، ناتوانی در صحبت کردن واضح یا بدون مشکل است.
افراد اوتیستیک ممکن است در صحبت کردن یا ادامه مکالمه با افرد دیگر مشکل داشته باشند، اما افرادی که بی کلام هستند، اصلا هیچ صحبتی نمی کنند.
دلایل متعددی برای بی کلام بودن این افراد وجود دارد.
این حالت ممکن است به این دلیل باشد که این افراد آپراکسی گفتار دارند؛ اختلالی که بر مسیرهای خاصی از مغز تأثیر می گذارد. این اختلال می تواند در توانایی فرد برای گفتن آنچه می خواهد به درستی بیان کند، اختلال ایجاد کند.
همچنین این حالت ممکن است به این دلیل باشد که این افراد مهارت های ارتباط کلامی را پرورش نداده اند.
برخی از کودکان اوتیستیک ممکن است مهارت های کلامی خود را از دست بدهند؛ زیرا به مرور زمان علائم اختلال بدتر و قابل توجه تر می شود.
برخی از کودکان اوتیستیک نیز ممکن است اکولالیا ( گفتار تکراری) داشته باشند؛ که این حالت باعث می شود کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار کنند.
اکولالیا نیز می تواند ارتباط را دشوار کند.

سایر علائم اوتیسم
سایر علائم غیر مرتبط با گفتار در افراد اوتیسم را می توان به ۳ دسته اصلی تقسیم کرد:

• اجتماعی: افراد اوتیستیک اغلب در تعاملات اجتماعی با مشکلاتی روبرو هستند. ممکن است خجالتی و گوشه گیر باشند و از تماس چشمی اجتناب کرده و هنگامی که اسمشان را صدا می زنند، پاسخی ندهند.
برخی از افراد اوتیستیک ممکن است به فضای شخصی دیگران توجهی نداشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به طور کامل در برابر تماس فیزیکی مقاومت کنند. این گونه علائم ممکن است باعث شود آنها احساس انزوا کنند، که در نهایت می تواند منجر به بروز اضطراب و افسردگی در این افراد شود.
• رفتاری: روتین و روال ممکن است برای یک فرد اوتیستیک بسیار مهم بوده و هر گونه وقفه در برنامه روزانه شان می تواند آنها را ناراحت و بهم ریخته کند. به این ترتیب، این افراد برخی از علایق وسواسی را پیدا می‌کنند و ساعت‌ها زمان را صرف یک پروژه، کتاب، موضوع یا فعالیت خاص می‌کنند. به علاوه، برای افراد اوتیستیک غیرمعمول نیست که دامنه توجه کوتاهی داشته باشند و از یک فعالیت به فعالیت دیگر بپرند. البته علائم رفتاری در هر فردی متفاوت است.
• رشدی و تکاملی: افراد اوتیستیک با سرعت های متفاوتی رشد و تکامل پیدا می کنند. برخی از کودکان ممکن است برای چندین سال با سرعت معمولی رشد کنند، سپس در حدود ۲ یا ۳ سالگی با مشکل مواجه شوند. برخی دیگر ممکن است در سنین پایین دچار تاخیر در رشد و تکامل شوند که تا دوران کودکی و نوجوانی نیز ادامه می یابد.

غالبا علائم اوتیسم با افزایش سن بهبود می یابند. همانطور که کودکان بزرگتر می شوند، علائم ممکن است کمتر شدید و مخرب شوند. همچنین، کودک شما ممکن است با مداخلات درمانی مناسب دارای کلام شود.

چه عواملی باعث بروز اوتیسم می شوند؟

محققان هنوز نمی دانند چه عاملی باعث بروز اوتیسم می شود. با این حال، برخی از عواملی که ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند، عبارتند از:
• سن والدین: کودکانی که از والدین با سن بالاتر به دنیا می آیند ممکن است شانس بیشتری برای ابتلا به اوتیسم داشته باشند.
• مشکلات و مواجهات دوران بارداری: قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین یا سموم شیمیایی در دوران بارداری، ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشد.
• سابقه خانوادگی: کودکانی که یکی از اعضای خانواده آنها اوتیسم دارد، بیشتر در معرض ابتلا به اوتیسم هستند.
• جهش ها و اختلالات ژنتیکی: سندرم X شکننده و توبروز اسکلروزیس، هر دو با نرخ بالاتر اوتیسم مرتبط هستند.
• تولد زودرس: کودکانی که در هنگام تولد وزن کمی دارند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به اوتیسم باشند.
• عدم تعادل شیمیایی و متابولیکی: اختلال در هورمون ها یا مواد شیمیایی ممکن است رشد مغز را مختل کند، که می تواند منجر به تغییراتی در نواحی از مغز که با اوتیسم ارتباط دارد بشود.

واکسن ها باعث اوتیسم نمی شوند.

در سال ۱۹۹۸، یک مطالعه بحث برانگیز ارتباط بین اوتیسم و ​​واکسن سه گانه سرخک، اوریون و سرخجه (MMR) را پیشنهاد کرد. با این حال، تحقیقات بیشتر این گزارش را رد کرد. در واقع، محققانی که در سال ۱۹۹۸ این تحقیق را عنوان کردند، در سال ۲۰۱۰ آن را پس گرفتند.

یکی از راهکارهایی که در مرکز جامع توانبخشی ایران برای این گروه از کودکان به کار میرود ،تمرکز بر سایر جنبه های برقراری ارتباط مثل افزایش مهارت های درکی و شناختی، توانایی کودک در شناخت بهتر محیط و درک گفتار دیگران  و  استفاده از روش های جایگزین گفتار مثل سیستم مبادله تصویر، میباشد.جهت همراهی با ما تماس بگیرید

02188242410

اوتیسم بی کلام چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص اوتیسم بی کلام یک فرآیند چند مرحله ای است.
یک متخصص اطفال ممکن است اولین متخصص مراقبت های بهداشتی و درمانی باشد که کودک را از نظر ASD غربالگری می کند. والدین، با مشاهده علائم غیرمنتظره مانند عدم صحبت کردن، ممکن است نگرانی های خود را برای پزشک کودک خود عنوان کنند.
پزشک متخصص ممکن است آزمایش های مختلفی را درخواست کند که می تواند به رد سایر علل احتمالی کمک کند. این آزمایش ها شامل موارد زیر هستند:
• معاینه بدنی
• آزمایش خون
• تست های تصویر برداری مانند MRI یا سی تی اسکن

برخی از متخصصان اطفال ممکن است کودکان را به یک متخصص اطفال رشدی-رفتاری ارجاع دهند. این متخصصان در درمان بیماری هایی مانند اوتیسم تخصص دارند. آنها ممکن است
آزمایش‌ها و اطلاعات بیشتری را درخواست کنند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• تاریخچه کامل پزشکی کودک و والدین
• مروری بر بارداری مادر و هر گونه عارضه یا مشکلی که در طی آن ایجاد شده است
• بررسی جراحی ها، بستری شدن در بیمارستان، یا درمان های پزشکی که کودک از بدو تولد داشته است

در نهایت، تست های اختصاصی اوتیسم ممکن است برای تأیید تشخیص استفاده شود.
چندین تست، از جمله برنامه مشاهدات تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2) و ویرایش سوم مقیاس رتبه‌بندی اوتیسم گیلیام (GARS-3)، را می توان برای کودکانی که صحبت نمی کنند استفاده کرد.
این تست ها به متخصصان مراقبت های درمانی و بهداشتی کمک می کند تا تعیین کنند که آیا یک کودک معیارهای اوتیسم را دارد یا نه.

علائم اولیه اوتیسم چیست؟

بر اساس تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۰۷، حدود ۳۰ تا ۳۸ درصد از والدین کودکان اوتیستیک گزارش کردند که اولین بار قبل از تولد یکسالگی کودکشان متوجه علائم شده اند. اکثریت والدین- حدود ۸۰ درصد - این علائم را در ۲۴ ماهگی مشاهده کردند.

علائم اولیه اوتیسم در کودکان عبارتند از:
• تا ۱۲ ماهگی به شنیدن اسمشان پاسخ نمی دهند
• تا ۱۲ ماهگی با والدین خود صداسازی نکرده و یا نمی خندند
• در ۱۴ ماهگی، به اشیاء مورد علاقه شان اشاره نمی کنند
• در ۱۸ ماهگی، بازی های وانمودی را انجام نمی دهند
• از تماس چشمی اجتناب می کنند و یا ترجیح میدهند تنها باشند
• نرسیدن به نقاط عطف رشد گفتار و زبان
• تکرار زیاد کلمات و یا عبارات
• ناراحت شدن از تغییرات جزئی در برنامه روزانه شان
• تکان دادن دست ها یا تکان دادن بدن به عقب و جلو برای آرامش

گزینه های درمانی و حمایتی برای کودکان اوتیسم چیست؟ 

درمان اوتیسم بر پایه درمان ها و مداخلات رفتاری متمرکز است که به کودک کمک می کنند تا بر سخت ترین علائم و تاخیرهای رشدی و تکاملی غلبه کند.
کودکانی که صحبت نمی‌کنند، احتمالاً هنگامی که یاد می‌گیرند با دیگران ارتباط برقرار کنند، به کمک روزانه نیاز دارند. درمان های این گونه کودکان برای کمک به آنها در جهت رشد و تکامل مهارت‌های گفتاری و ارتباطی متمرکز است.

متخصصان گفتاردرمانی مهارت های گفتاری را در کودک ایجاد کنند.

سایر موارد درمانی و حمایتی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مداخلات آموزشی: کودکان اوتیستیک اغلب به جلسات بسیار ساختارمند و فشرده که اصول و رفتارهای مرتبط با مهارت ها را آموزش می دهند، پاسخ خواهند داد. این گونه جلسات به کودکان کمک می کنند تا مهارت های اجتماعی و گفتاری را بیاموزند و در عین حال روی آموزش آنها نیز کار شود.
• دارو: هیچ دارویی به طور خاص برای درمان اوتیسم وجود ندارد؛ اما برخی داروها ممکن است برای درمان برخی از مشکلات و علائم مرتبط مفید باشند. این مشکلات و علائم شامل اضطراب، افسردگی و اختلال شخصیت وسواسی جبری است.
به همین ترتیب، داروهای ضد روان پریشی ممکن است به مشکلات رفتاری شدید کمک کنند، و داروهای ADHD ممکن است به کاهش رفتارهای تکانشی و بیش فعالی کمک کنند.
• مشاوره: والدین و خواهر و برادر یک کودک اوتیستیک می توانند از درمان های مشاوره ای یک به یک بهره مند شوند. این گونه جلسات می توانند به خانواده کمک کنند تا با چالش های اوتیسم بی کلام کنار بیایند.

چنانچه فکر می‌کنید ممکن است کودکتان در طیف اوتیسم قرار داشته باشد، این منابع میتوانند برای شما مفید باشند:

• پزشک متخصص اطفال کودکتان: در سریع ترین زمان ممکن، برای ملاقات با پزشک متخصص اطفال کودکتان وقت بگیرید. رفتارها و مشکلات کودکتان که سبب نگرانی شما شده است را یادداشت کرده و با پزشک کودکتان در میان بگذارید.
در نظر داشته باشید که هر چه زودتر پزشک کودکتان را در جریان بگذارید و در صورت نیاز فرآیند درمان را شروع کنید، شما و پزشکتان در طراحی یک برنامه درمانی موفق تر بوده و نتایج بهتری را بدست خواهید آورد.

• گروه های پشتیبانی محلی: بسیاری از بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، میزبان گروه‌های حمایتی برای والدین کودکان با چالش‌های مشابه هستند. از بیمارستان خود بپرسید که آیا می توانید به گروه های موجود در منطقه خود متصل شوید یا نه.

چشم انداز کودکان اوتیسم بی کلام چگونه است؟

فعالیت ها و تحقیقات بسیاری برای یافتن درمان و حمایت های مناسب برای افراد اوتیسم انجام شده است.
مداخلات زودهنگام بهترین راه برای کمک به هر کودکی است تا امکان و شانس بیشتری را برای موفقیت در آینده داشته باشد.
چنانچه متوجه شدید که کودک شما علائم اولیه اوتیسم را نشان می دهد، بلافاصله با پزشک اطفال او صحبت و مشورت کنید. اگر احساس می کنید که نگرانی های شما جدی گرفته نمی شود، نگرانی های خود را دوباره مطرح کنید.
اوایل دوران کودکی زمان تغییرات بزرگ است، اما هر کودکی که از نظر مراحل رشد و تکاملی تغییری نداشته و یا شروع به پسرفت کند، می بایست توسط یک متخصص معاینه و بررسی شود.
به این ترتیب، در صورت لزوم، درمان ها و حمایت های لازم را می توان سریعا شروع کرد و به نتایج مطلوبی دست یافت.

ترچمه توسط تیم پژوهشی موسسه ایران